1/09/2555

บ้านอนุรักษ์ มธ. บ้านนี้มีมากกว่ารัก(เล่าเรื่องความเป็นมา)

เรื่องเล่าถึงความเป็นมาของบ้านอนุรักษ์ มธ.

“บ้านอนุรักษ์ มธ." เป็นการเรียกชื่อสถานที่และการรวมตัวของกลุ่มกิจกรรมนักศึกษากลุ่มหนึ่งในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ การให้คำจำกัดความว่า บ้าน มันได้ถ่ายทอดออกมาพร้อมๆกับความรู้สึกของคนที่อยู่ร่วมกันแล้วว่า ณ ที่นั้นมันมีแต่ความอบอุ่น มีแต่ความผูกพันเหมือนทุกคนคือครอบครัวเดียวกัน

ชื่ออย่างเป็นทางการของกลุ่มที่มหาวิทยาลัยรับรองในปัจจุบัน คือ ชุมนุมอนุรักษ์ธรรมชาติและสภาพแวดล้อม แต่เรื่องราวความเป็นมาจุดเริ่มต้นของ บ้านอนุรักษ์ มีขึ้นมายาวนานพร้อมๆกับการเริ่มต้นขึ้นของการเริ่มสนใจทำกิจกรรมเพื่อสังคมของนักศึกษาธรรมศาสตร์มาแล้ว กิจกรรมรุ่นเก่าของบ้านอนุรักษ์เป็นส่วนหนึ่งในตำนานและเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับการอยู่เคียงข้างประชาชน เคียงข้างสังคมของนักศึกษาธรรมศาสตร์

.....ยุคแรกเริ่ม…..

ตั้งแต่ยุคเริ่มแรก ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสภาพแวดล้อม มธ. เกิดจากการรวมกลุ่มของนักศึกษา คณะต่างๆ ที่สนใจในเรื่องสิ่งแวดล้อม โดยมี อาจารย์ สุดาทิพย์ อินทร เป็นที่ปรึกษา ในการจัดตั้ง ในปี 2515 มี ที่ตั้งชมรมอยู่ที่ ชั้นสองตึกโดม (ส่วนที่ถูกทุบไปปัจจุบันกลายเป็นอาคารอเนกประสงค์) โดยมองออกมา จะเห็นลานโพธิ์ ใช้ บอร์ดไม้กระดาน กั้น สองด้านเป็นที่ทำการชมรม มีตู้เหล็กหนึ่งตู้ โต๊ะ เก้าอี้จำนวนหนึ่ง ตรงนั้นแต่เดิม มีชมรมหลายชมรม เช่น คชธ. ค่ายอาสา ชมรมวรรณศิลป์ ชมรมทักษิณ ฯลฯ ดังนั้นสมาชิกชองชมรม จึงมีทั้ง บางคนอยู่ ชมรมวรรณศิลป์ คชธ. ค่ายอาสา และ ชมรมอื่นๆ เนื่องจากยังไม่มีสภาพเป็นชุมนุม จึงต้องไปใช้ที่ร่วมกับ สภานักศึกษา มธ. (และใช้โทรศัพท์ ของ สภานักศึกษา ติดต่องานอยู่บ่อยๆ เพราะ สวมหมวกหลายใบกันทุกคน) โดยเรื่องแรกๆ ที่ ทำกันคือ

การศึกษาเรื่องการเน่าเสียของแม่น้ำแม่กลอง และ การจัดนิทรรศการเรื่อง โรค มินามาตะ โรคอันเกิดจาก สารปรอท ที่ไหลลงทะเลญี่ปุ่น (มีการจัดทำ วารสารเรื่องการเน่าเสียของแม่น้ำแม่กลอง แต่ยังหาต้นฉบับไม่ได้) สำหรับผู้รับผลกระทบจากโรคมินามาตะนั้น สู้กันมา 50 กว่าปีแล้วยังไม่จบลง
ทุ่งใหญ่เซซ่าโว หรือ บันทึกลับทุ่งใหญ่ อันนำไปสู่การคัดชื่อนักศึกษา รามฯ ออก และ การชุมนุมประท้วงครั้งแรกของนักศึกษาในต้นเดือน มิถุนายน 2516 ที่ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย จนสืบเนื่องไปถึงเป็นการชุมนุมใหญ่ ใน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ในเดือน ตุลาคม 2516
การรณรงค์ให้คนหันมาใช้จักรยาน ใน กทม.
การต่อต้านการสร้างศูนย์เรดาร์บนยอดดอยอินทนนท์
การปลูกป่าที่เขาสอยดาว
การต่อต้านการสร้างเขื่อนน้ำโจน
ยุทธวิธีในการทำงาน

รู้ว่าแพ้ตั้งแต่แรก แต่ก็ยังสู้ เพื่อยกระดับความสำคัญของสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างเรื่องนี้ คือ การต่อต้านการสร้างฐานเรดาร์บนยอดดอยอินทนนท์ เป้าหมายคือ พยายามรณรงค์ให้เห็นว่าสิ่งแวดล้อมสำคัญ อย่างน้อยก็เบอร์สอง เบอร์สาม เมื่อเทียบกับปัญหาความมั่นคงของชาติ
เตรียมข้อมูลและกำหนดทัศนะต่อเรื่องที่เกิดขึ้น มีการอ้างอิง หรือ พยายามเชื่อมโยง ปัญหาให้คนสนใจ เช่น กรณีแม่กลองเน่าเสีย จัดการรณรงค์ คู่กับการจัดนิทรรศการ โรคมินามาตะ การกำหนดทัศนะสำคัญ เพราะเมื่อมีการถกเถียงกัน การเตรียมเหตุเตรียมผลไว้ดี เมื่อขึ้นเวทีเสวนาวงกว้างจะได้สามารถนำเสนอได้อย่างหนักแน่น
มีผู้รับผิดชอบโครงการชัดเจนและมีอย่างน้อย สองคน รวมทั้งให้มีการรายงานผลการศึกษา ตัวอย่างผลการศึกษา เช่น หมู่บ้านตะกั่ว และการเก็บข้อมูลน้ำเสียที่ จ.ชลบุรี (ร่วมกันหลายสถาบันจับมือกันทำ)
พันธมิตรและการสร้างพันธมิตร

ขยันหารือกับเพื่อนต่างสถาบัน หรือจัดกิจกรรมกับเพื่อนต่างสถาบันในสมัยนั้น แต่ละสถาบันมีอิสระในการ รณรงค์ ใครสนใจเรื่องอะไร ก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ประชุมหารือ กัน บางครั้งก็ร่วมกันทำ บางครั้งก็แยกกันทำ (คอเดียวกัน ขยันคุยกัน มีการไปเยี่ยมเยือน ชมรมที่สถาบันอื่นๆ ถ้าทำได้ ) ในบางการ รณรงค์ หรือจัดทำแถลงการณ์ สามารถ รวมได้ถึง 20 กว่า สถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษา และ ในบางเรื่อง มีชมรมในระดับโรงเรียนมัธยม ร่วม เป็นกว่า 50 แห่ง
กับรุ่นน้อง โรงเรียนมัธยม หากมาเยี่ยมเยือนก็ให้คำแนะนำ ถ่ายทอดประสบการณ์
เมื่อไปหาข้อมูลจากพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ นำข้อมูลไปเสนอแนะต่อประชาชนในพื้นที่ด้วย
การผูกมิตรกับข้าราชการระดับปฏิบัติการ เนื่องจากในสมัยก่อนข้อมูลข่าวสารสำคัญๆ มักอยู่ในมือข้าราชการ และมีข้าราชการจำนวนมากที่ไม่เห็นด้วย แต่อึดอัด หลักนี้ก็น่าจะยังใช้ได้ในปัจจุบัน
การเตรียมการในการต่อสู้-รณรงค์

จัดนิทรรศการเพื่อให้ความรู้ ข้อมูล ข่าวสาร
แจกข้อมูลไปยังสื่อต่างๆ (จะลงไม่ลง ไม่สนใจแต่เพื่อให้เกิด awareness)
แจกข้อมูลไปยังพันธมิตร เพื่อนร่วมแนวคิด
จัดเสวนาเรื่องสิ่งแวดล้อม บ่อยๆ มี คนน้อย 10-20 คน ก็ไม่เป็นไร ใช้หอประชุมเล็ก จัด หรือ บางทีแค่ห้องเรียนในคณะศิลปศาสตร์ ก็มี
จัดทำโปสเตอร์ หรือแผ่นพับ เพื่อใช้รณรงค์


.....ยุคเปลี่ยนผ่าน…

การตื่นตัวและความสนใจของนักศึกษาต่อปัญหาผลกระทบสิ่งแวดล้อม เป็นกิจกรรมที่ได้รับความสนใจตลอดมาในยุคเริ่มแรกที่กิจกรรมนักศึกษาเฟื้องฟู ชุมนุมอนุรักษ์ฯ มีสมาชิกเข้าร่วมมากบ้างน้อยบ้าง สับเปลี่ยนหมุนเวียนไป ต่อมาในระยะหลังเมื่อการเคลื่อนไหวใดๆของนักศึกษาที่กระทบต่อการพัฒนาของภาครัฐถูกจำกัดขอบเขต สังคมไทยเริ่มเรียนรู้และรับวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามา ความสนใจต่อปัญหาสิ่งแวดล้อมของนักศึกษาธรรมศาสตร์เริ่มลดลงเหลือเพียงกลุ่มคนกลุ่มเล็กๆไม่กี่คนที่ยังสานต่อเจตนาการอนุรักษ์ ต่อต้านอำนาจรัฐ เรื่อยมา โดยสิ่งที่ทำให้แวดวงการอนุรักษ์ของนิสิตนักศึกษายังคงอยู่ คือการสร้างเครือข่ายระหว่างสถาบันอุดมศึกษาที่ทำงานด้านอนุรักษ์ ซึ่งรวมกันในนามว่า คณะกรรมการอนุรักษ์ธรรมชาติและสภาพแวดล้อม 16 สถาบัน(คอทส.) การรวมตัวของ คอทส.นี้สามารถสร้างพลังต่อรองของกลุ่มนักศึกษาที่มีต่ออำนาจรัฐได้มากขึ้น รัฐฟังเสียงคัดค้าน การเสนอแนะของกลุ่มนักศึกษามากขึ้น ในการขับเคลื่อนของ คอทส. ตลอดมา สมาชิกจากชุมนุมอนุรักษ์ฯ มธ.ล้วนมีบทบาทในระดับนำเสมอ โดยเป็นผู้ประสานงาน ให้ใช้ห้องชุมนุมอนุรักษ์ฯที่ตึกกิจกรรมนักศึกษา ท่าพระจันทร์เป็นศูนย์ประสานตลอดอมา ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าการเคลื่อนไหวของ คอทส.ในยุคแรกๆ ก้คือการเคลื่อนไหวของชุมนุมอนุรักษ์ มธ.ร่วมด้วยเกือบทั้งสิ้น

ยิ่งการตื่นตัวของกระแสสังคมไทยต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมหลังการยิงตัวตายของคุณ สืบ นาคะเสถียร ช่วงเวลานั้นเรื่อยมานับ 10 ปี ห้อง 309 ที่ตึกกิจกรรมนักศึกษา ธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ ไม่เคยว่างเว้นจากนักอนุรักษ์ฯที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนไม่ขาดสาย

มีขึ้นก็ย่อมมีลงเป็นเรื่องธรรมดา กระแสการอนุรักษ์ก็เช่นกัน กิจกรรมความสนใจของนักศึกษาต่อเรื่องการอนุรักษ์เริ่มลงน้อยลง บวกเข้ากับการปิดตัวลงของเครือข่ายการอนุรักษ์ฯของนักศึกษาที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ อย่าง คอทส.ได้สิ้นสุดลง จากปัญหาภายในระหว่างกลุ่มสมาชิกเอง การเมืองจากภายนอกที่เข้ามาแทรงแซง ทำให้ คอทส.หยุดการทำงานลงในประมาณปี พ.ศ. 2545 ซึ่งเป็นปรากฎการณ์พร้อมๆกันกับการลดลงของสมาชิกของชุมนุมอนุรักษ์ฯ มธ. ถึงแม้ในระยะหลังมีการเพิ่มขึ้นของคณะสายวิทย์ ที่รังสิตของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ก็แปลกที่เป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่ปีที่มีกลุ่มนักศึกษาจากสายวิทย์เข้ามาทำงาน และมีจำนวนน้อยมาก

รูปแบบการทำกิจกรรมของชุมนุมอนุรักษ์ฯ มธ.ภายหลังบทบาทของ คอทส. ยุติลง จะเป็นการทำค่ายส่งเสริมจิตสำนึกการอนุรักษ์โดยทำค่ายกับนักศึกษาในมหาวิทยาลัยและค่ายเรียนรู้กับเด็กๆ มากกว่าการลงพื้นที่ศึกษาในพื้นที่ปัญหาและร่วมต่อสู้คัดค้านเหมือนอย่างที่เป็นมา อาจเพราะมีสมาชิกน้อยและเครือข่ายพลังจากสถาบันอื่นที่หายไปทำให้พลังที่จะทำงานเช่นเดิมลดลง ในบางครั้งกิจกรรมที่ชุมนุมจัดอาจเป็นการพาไปเดินป่าศึกษาธรรมชาติ การออกทะเลปลูกปะการัง หลายๆครั้ง รูปแบบกิจกรรมเช่นนี้จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้กับคำเรียกขานว่า “เป็นกลุ่มกิจกรรมเพื่อการท่องเที่ยว ใครอยากเที่ยวราคาถูกต้องไปกับชุมนุมนี้” สำหรับคนทำงานอาจใจเสียไปบ้างกับถ้อยคำเหล่านั้น

......ยุคปัจจุบันกับการเริ่มต้นใหม่….

ต่อมาจากยุคที่กิจกรรมอนุรักษ์ฯในธรรมศาสตร์ลดลง นักศึกษาไม่ได้ให้ความสนใจเหมือนในอดีต จนชุมนุมอนุรักษ์ฯ เกือบไม่มีสมาชิกหลงเหลืออยู่เลย ช่วงประมาณ ปี พ.ศ.2550 เป็นต้นมาสมาชิกอย่างจริงจังของชุมนุมเหลือเพียง ไม่ถึง 5 คน ที่ยังคงอยู่ได้ก็เพราะหัวใจที่หวังจะทำงานด้านการอนุรักษ์และสานต่อให้ชุมนุมคงอยู่ ด้วยสมาชิกเพียงน้อย กิจกรรมที่ทำจึงเป็นการศึกษาและทำค่ายปลูกฝังจิตสำนึกการอนุรักษ์เช่นเดิม แต่จำนวนและความถี่ของกิจกรรมอาจลดลงเหลือปีละครั้ง

จนกระทั่งในปี พ.ศ.2552 มีกลุ่มนักศึกษาที่ลึกๆยังตระหนักถึงภัยธรรมชาติที่เกิดจากการไม่ใส่ใจของมนุษย์ต่อสิ่งแวดล้อมและอยากทำกิจกรรมเพื่อจะขอเป็นกลุ่มเล็กๆที่ได้มีส่วนช่วยทำอะไรบางอย่างเพื่อร่วมรักษาธรรมชาติได้บ้าง และที่สำคัญคือต้องการรักษาตำนานบทบาทของกลุ่มกิจกรรมเพื่อการอนุรักษ์ให้คงอยู่กับธรรมศาสตร์ต่อไป ได้ชักชวนกันมาสานต่อการทำงานอนุรักษ์ในมหาวิทยาลัย ในชุมนุมอนุรักษ์ฯ กิจกรรมหลายๆอย่างของยุคนี้อาจไม่ได้แต่ต่างจากยุคก่อนมากนัก คือ ต้องการทำกิจกรรมเพื่อชวนให้เพื่อนๆในมหาวิทยาลัยให้หันมาใส่ใจกับการดูแลสิ่งแวดล้อมให้มากขึ้น กิจกรรมที่จัดขึ้นจึงผสมผสานกันไประหว่างการศึกษาและการลงมือปฏิบัติ มีค่ายที่พาเพื่อนๆไปปลูกพืชอาหารให้ช้าง ได้เรียนรู้ความสำคัญและชีวิตของช้าง ค่ายสร้างฝายศึกษาต้นน้ำ ที่พาเพื่อนๆไปอยู่กับชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ป่าต้นน้ำในภาคเหนือ ไปเรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกับชาวบ้านเพื่ออนุรักษ์ต้นน้ำ หรือกิจกรรมที่ใส่ใจในการใช้ชีวิตประจำวันของนักศึกษาในมหาวิทยาลัย โดยชวนทุกคนเอาถุงผ้าที่มีมาแชร์และแบ่งปันกันใช้ และล่าสุดคือ ทำกิจกรรมกับเด็กๆในโรงเรียนรอบๆมหาวิทยาลัยเพื่อเสริมสร้างแนวคิดเรื่องการอนุรักษ์เพื่อให้ร่วมกันรักษาสิ่งแวดล้อมโดยรอบมหาวิทยาลัยร่วมกัน พร้อมกับกิจกรรมค่ายอื่นอีก

กิจกรรมของกลุ่มนักศึกษาที่เรียกร้องตัวเองว่า ทีมฟื้นฟูชุมนุมได้ร่วมกันทำ หากเปรียบเทียบกับรุ่นพี่ๆในอดีตแล้วอาจดูเล็กน้อยเทียบไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาภูมิใจคือการได้ลงมือทำเองในสิ่งที่พวกเขาฝัน การได้ทำอะไรแม้เพียงเล็กน้อยที่ได้มีส่วนช่วยรักษาสิ่งแวดล้อม และที่สำคัญคือการที่พวกเค้าสามารถชวนเพื่อนๆน้องๆในมหาวิทยาลัยให้หันมาสนใจทำเริ่มทำอะไรบางอย่างเพื่อธรรมชาติร่วมกัน เพิ่มขึ้นเพียงหนึ่งคน นั่นก็ถือว่าพวกเขาประสบผลสำเร็จแล้ว ทุกวันนี้การทำงาน ณ ที่ที่พวกเขาเรียกว่าบ้าน บ้านอนุรักษ์ นอกจากการทำงานอนุรักษ์แล้วสิ่งที่ทำให้ ณ บ้านแห่งนี้แสนจะอบอุ่นคือการอยู่ร่วมกันด้วยความรัก ความผูกพัน การใส่ใจและดูแลซึ่งกันและกัน ให้ทุกคนได้ร่วมกันทำงานอย่างเท่าเทียมไม่มีใครเก่งกว่าใคร ใหญ่กว่าใคร สิ่งเหล่านี้ทั้งนั้นที่ทำให้พวกเขาเรียกที่แห่งนี้ว่า “บ้านอนุรักษ์ มธ.” อย่างไม่อายใคร

ต่อจากนี้ไปบ้านอนุรักษ์ มธ. จะยังร่วมกันทำกิจกรรมดีๆด้วยความรัก ความผูกพันกันต่อไป ซึ่งต่อๆไปก็เชื่อว่าจะยังคงรักษาวิธีการอยู่ร่วมกันความผูกพันแบบคนในครอบครัวเช่นนี้ตลอดไปทุกรุ่น เพราะเชื่อว่าด้วยบรรยากาศการอยู่ร่วมกันเช่นนี้แหละที่จะทำให้ ชุมนุมยังคงสืบต่อไปได้ และก็เชื่อว่า ณ บ้านแห่งนี้จะยังรอคอย คนที่มีฝันอยากชวนกันทำอะไรเล็กๆเพื่อธรรมชาติเพื่อสิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเราด้วยกัน บ้านอนุรักษ์ที่แสนอบอุ่นแห่งนี้รอคอยเธอมาร่วมกันเสมอ

Pirafreedom

www.Pirafreedom.wordpress.com

(เรียบเรียง 26 เมษายน 2554)

แหล่งข้อมูลอ้างอิง

http://tungyai2516.blogspot.com/

http://cctu09.blogspot.com/

ติดต่อชุมนุมได้ที่ www.facebook.com/anuraktu

ประธานทีมฟื้นฟูชุมนุมรุ่นที่ 3 กานต์ 085-4113997

อ่านจากที่มา http://pirafreedom.wordpress.com/2011/04/26/anuraktu/

7/21/2553

โครงการดีๆชวนมาทำกัน


เป็นกิจกรรมง่ายๆที่จะช่วยลดการใช้ถุงพลาสติกในอีกรูปแบบหนึ่ง...

1/13/2553

เสวนา: ตายหนึ่งเกิดแสน รำลึกรุ่นพี่นักอนุรักษ์ ‘พิทักษ์ โตนวุธ’ แกนนำค้านโรงโม่หินที่ถูกสังหาร

เสวนา: ตายหนึ่งเกิดแสน รำลึกรุ่นพี่นักอนุรักษ์ ‘พิทักษ์ โตนวุธ’ แกนนำค้านโรงโม่หินที่ถูกสังหาร
Tue, 2010-01-12 05:17


สืบเนื่องมาจากการเสียชีวิตของ นายพิทักษ์ โตนวุธ นักอนุรักษ์รุ่นพี่ที่เคยเป็นประธานชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เมื่อปีการศึกษา 2540 หลังจากจบการศึกษาก็เข้ารับตำแหน่งที่ปรึกษาเครือข่ายอนุรักษ์ลุ่มน้ำชมภู ตำบลชมภู อำเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก ที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อเรียกร้องให้เพิกถอนโรงโม่หินเขตพื้นที่ตำบลชมภู จนกระทั่งเมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม 2544 จึงถูกลอบหลังหารในเขตพื้นที่ตำบลชมภูหลังจากเป็นแกนนำในการประท้วงโรงโม่หินและเป็นผู้นำในการขับไล่ผู้นำในท้องถิ่นคนหนึ่ง เพื่อไม่ให้อุดมการณ์ของพิทักษ์และนักอนุรักษ์คนอื่นๆสูญเปล่า ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ร่วมกับกลุ่มนิเวศน์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง จัดงาน “ตายหนึ่ง เกิดแสนสืบทอดอุดมการณ์อนุรักษ์” ขึ้นในระหว่างวันที่ 8-9 ม.ค.53 ณ มหาวิทยาลัยรามคำแหง นอกจากนั้นยังจัดตั้งเครือข่ายอนุรักษณ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม 5 สถาบัน ได้แก่ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง และมหาวิทยาลัยรามคำแหง

ภายในงานมีการจัดนิทรรศการเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมโดย กลุ่มสิทธิผู้ป่วยแม่เมาะ, กลุ่มอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมบ่อนอก, และชาวบ้านขุนสมุทรจีน ช่วงกลางวัน มีวงแลกเปลี่ยนของนักศึกษาจากทั้ง 5 สถาบันเกี่ยวกับการอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม และคืนวันที่ 9 มีเวทีวัฒนธรรมโดยสมาชิกกลุ่มกิจกรรมนักศึกษาเพื่อสังคมมหาวิทยาลัยรามคำแหง และพจนารถ พจนาพิทักษ์ นอกจากนั้นยังมีเวทีเสวนาแลกเปลี่ยนจากนักอนุรักษ์จากพื้นที่ปัญหาต่างๆ ซึ่งประกอบด้วย นายพรพิพัฒน์ วัดอักษร คณะทำงานกลุ่มรักษ์ท้องถิ่นบ่อนอก, นายแสงชัย รัตนเสรีวงศ์ ทนายความจากสภาทนายความ, นายธีระยุทธ ประมัยพิมพ์ ประธานกลุ่มนิเวศน์และผู้ประสานงานงานตายหนึ่งเกิดแสนสืบทอดอุดมการณ์อนุรักษ์, นายเชาว์ เย็นฉ่ำ เลขาธิการเครือข่ายอนุรักษ์ลุ่มน้ำชมภู ดำเนินรายการโดยนายสถาพร พงษ์พิพัฒน์วัฒนา อดีตคณะทำงานชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมมหาวิทยาลัยรามคำแหง

นายเชาว์ เย็นฉ่ำ กล่าวว่า นายพิทักษ์เข้าไปในพื้นที่ตำบลชมภูครั้งแรกเมื่อปี 2540 ตอนนั้นพิทักษ์เป็นนักศึกษาปริญญาโท พิทักษ์เริ่มต้นการทำงานโดยการให้ความรู้เรื่องสิทธิการเป็นเจ้าของทรัพยากรในพื้นที่แก่ชาวบ้าน ชาวบ้านที่นั่นรักพิทักษ์เป็นอันมาก แม้การเริ่มต้นงานนั้นชาวบ้านจะสงสัยในตัวพิทักษ์ แต่หลังจากตรวจสอบและระยะเวลาที่พิทักษ์เข้ามาช่วยเหลือจึงทำให้เกิดความเชื่อใจซึ่งกันและกัน แม้จะมีหลายครั้งที่ผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นส่งคนมาขู่หรือเจรจาเพื่อให้เลิกเรียกร้องแต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งชาวบ้านและพิทักษ์ได้ เนื่องจากพิทักษ์นั้นมีหลักฐานที่สามารถยืนยันได้ว่าสัญญาของโรงโม่หินเป็นเท็จ การเสียชีวิตของพิทักษ์นั้นทำให้คนในชุมชนหวั่นไหวเป็นอันมาก จนกระทั่งคนในชุมชนพูดคุยกันจึงมีมติว่าจะสู้ต่อไป

นายพรพิพัฒน์ วัดอักษร กล่าวว่า การทำงานของเจริญ วัดอักษร เข้ามาเป็นแกนนำในพื้นที่บ่อนอกเป็นรุ่นที่ 3 การทำงานของเขานั้นเริ่มต้นจากการเรียนรู้จากประสบการณ์จริงและเรียนรู้เพิ่มเติมจากข้อมูลของเอ็นจีโอที่เข้าไปทำงานในพื้นที่ วันนี้มีพี่น้องในชุมชนที่ไม่ใช่แค่ในพื้นที่บ่อนอกลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อสิทธิเสรีภาพของตนเองเป็นจำนวนมาก และนอกจากนั้นการเสียชีวิตของนักอนุรักษ์หลายต่อหลายคนก็เป็นสิ่งย้ำเตือนให้พวกเขาต้องการสู้ต่อไปด้วย

นายแสงชัย รัตนเสรีวงศ์ กล่าวว่า จำนวนของผู้เสียชีวิตจากการลุกขึ้นมาปกป้องบ้านของตัวเองนั้นค่อนข้างสูง และพื้นที่ส่วนมากนั้นก็ล้วนแต่เป็นพื้นที่เล็กๆ บางครั้งก็เป็นเพียงการตัดไฟแต่ต้นลมของผู้ได้ผลประโยชน์จากอุตสาหกรรมเหล่านั้น และคงเป็นไปไม่ได้ที่ผู้ได้รับผลประโยชน์เหล่านั้นจะเลิกทำร้ายประชาชนที่ลุกขึ้นมาต่อสู้ในขณะเดียวกันก็ทำให้กระบวนการต่อสู้ของชาวบ้านเข้มแข็งและพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ปัญหาระหว่างผู้บุกรุกกับชาวบ้านจะจบลงได้ก็ต่อเมื่อผู้บุกรุกเลิกหากินกับสิ่งแวดล้อมที่ส่งผลกระทบต่อคนในชุมชน ในขณะเดียวกันชาวบ้านก็ต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตของตนเอง แต่การเปลี่ยนวิถีชีวิตนั้นจะส่งผลให้นายทุนเข้าไปแย่งชิงทรัพยากรกับคนในชุมชนได้มากขึ้น เมื่อคนในชุมนุมไม่ยอมเปลี่ยนวิถีชีวิตแต่รัฐกลับไม่มองตรงจุดนี้ ดังนั้นหน้าที่ของคนในชุมนนคือการทำให้รัฐเปลี่ยนใจ นอกากนั้นการลงทุนกลายเป็นนโยบายที่สำคัญของรัฐบาลเพราะนั่นคือการทำให้จีดีพีเติบโต

นายธีระยุทธ ประมัยพิมพ์ กล่าวว่าทรัพยากรธรรมชาตินั้นเป็นของคนในชุมชนทุกคนที่รัฐบาลควรจะปล่อยให้การจัดการทรัพยากรนั้นเป็นของคนในชุมชน แต่พอคนในชุมชนเข้าไปปกป้องทรัพยากรเหล่านั้นกลับถูกคุกคาม เนื่องจากในตัวกฎหมายเองก็มีช่องว่างให้นายทุนใช้ตรงนั้นได้ การจัดงานนี้ขึ้นมาส่วนหนึ่งก็เพื่อสืบทอดอุดมการณ์ของนักอนุรักษ์ที่เสียชีวิต และเพื่อสร้างเครือข่ายของนักอนุรักษ์รุ่นใหม่ขึ้นมาทำงาน เพื่อต่อสู้เรียกร้องกับพี่น้องประชาชนด้วย

ขอบคุณ ประชาไท http://www.prachatai.com/node/27294/talk

1/12/2553

ค่ายรักษ์เชียงดาว...กำลังมาถึง

..การทำงานกับชุมนุมถึงวันนี้ก็ผ่านเลยมาจะเป็นปีแล้วน๊า..เริ่มจากคนไม่กี่คนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากกิจกรรมที่ขยันจัดให้...มีน้องๆที่สนใจก็เข้ามาช่วยกันจัดกิจกรรมค่ายต่อๆมา...จนเป็นที่แปลกใจกันขนานใหญ่ทีเดียวว่า เอ๊ะ!! ทำไมค่ายของอนุรักษ์แต่ละค่ายถึงมีคนอยากไปร่วมกันเยอะเสียทุกค่ายเลย เริ่มตั้งแต่ค่ายปลูกพืชอาหารให้ช้าง ถึงแม้เราจะไม่ประชาสัมพันธ์อะไรกันมากมายก็ยังมีเพื่อนๆนักศึกษาสนใจมาสมัครแป๊บเดียวก็เต็มจำนวนที่รับได้
.....มาถึงค่ายปลูกปะการังนี่ก็เป็นปัญหาเลย...จำนวนที่รับได้แค่ 40 คนแต่มีคนมาสมัครปาเข้าไปถึง 80 คนเลยต้องใช้การคัดสรรตั้งหลากหลายวิธีสุดท้าย ทั้งฟ้าและฝนก็เป็นใจ ดันตกวันที่นัดสัมฯพอดีซึ่งเราก็ตกลงว่าใครไม่มาสัมฯตามเวลาจะถือว่าสละสิทธิ์ไม่ไปแล้วนะ พอถึงเวลาฝนก็ตก...คนก็มาพอดีเลย...เกินไปก็นิดเดียวคนจัดก็โล่งใจกันไปยกใหญ่
.....พอมาถึงค่ายใหญ่ที่เชียงดาว..ถ้าพูดถึงคนที่สนใจแน่นอนมากมาย รับ 30 มาสมัครปาไป 80 คน แต่พอผ่านถึงวันสัมฯค่ายต้องสัมฯตั้งหลายรอบและส่ง sms ตามก็ตั้งหลายคน ไปบ้างไม่ไปบ้าง บางคนมาสัมฯแล้วก็ขอยกเลิกไม่ไป...จนในที่สุดทุกคนที่ได้ลงชื่อไว้ตอนรับสมัครถูกเรียกให้มาสัมฯกันพร้อมหน้า....
....ค่ายนี้หรือที่ตั้งชื่อกันว่าค่ายรักษ์เชียงดาว จัดขึ้นที่ บ้านขุนห้วยไส้ ต.เมืองนะ อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่ เราตั้งใจว่าจะไปทำอะไรกันตั้งหลายอย่าง ตั้งแต่ สร้าง ฝาย ทำแนวกันไฟ ช่วยชาวบ้านจัดการขยะในชุมชน โดยกำหนดวันเป็น ช่วงปิดกีฬามหาวิทยาลัย .....ค่ายนี้มีการวางแผนกันมาตลอด หลายคนมีความตั้งใจแต่น้องๆหลายที่เพิ่งเป็นมือใหม่ในการทำค่ายก็มาเรียนรู้เอาพร้อมการทำงานจริงนี้แหละ
...อย่างที่บอกชุมนุมเริ่มมาตั้งแต่คนมีแค่ 2 คน กระทั่งชวนเพื่อนๆน้องๆมาทำเป็น 7 คน และจนทุกวันนี้ก็มีหลากหลายคนขึ้นความหลากหลาย ย่อมมาพร้อมความคิดเห็นที่แตกต่าง ในการทำทำงานย่อมเป็นเรื่องปกติที่จะต้องพบต้องเจอก็เป็นเรื่องธรรมดานะ...คงต้องบอกกับทุกคนที่ช่วยกันทำงานมาโดยตลอดว่า สู้ๆและช่วยกันทำงานให้มาก อย่าปล่อยให้เพื่อนเพียงคนเดียวต้องแบกรับภาระหรือทำงานอะไรมากมาย..ซึ่งผลย่อมเกิดแก่เราด้วยว่าท้ายที่สุดเราก็จะทำงานไม่เป็น...เต็มที่ๆทุกคน วันค่ายใกล้เข้ามาแล้ว คนไปร่วมค่ายก็กำลังจะครบแล้วหลังวันนี้(วันสัมฯรอบสุดท้าย)
....แล้วเราก็จะช่วยกันให้สำเร็จไปให้ได้...เป็นกำลังใจให้ทุกคน

11/18/2552

ค่ายปลูกปะการังฯ วันที่ 21-22 พ.ย.2552

ก็ใกล้ถึงอีกหนึ่งค่ายแล้ว ค่ายปลูกปะการังและกิจกรรมอื่นๆ
เพื่อนๆน้องๆที่ได้สิทธิ์และมีโอกาสไปค่ายนี้ด้วยกันแล้ว หลังจากเข้าร่วมสัมมนาค่ายเมื่อวันที่ 17 พ.ย. ที่แล้ว-
ก็ตระเตรียมตัว เครื่องนอน อาบน้ำ เครื่องป้องกันตัวเอง และหัวใจที่มุ่งมั่นที่ร่วมกันไปทำอะไรดีๆเพื่อช่วยกันรักษ์โลกกันเลย
แล้วมาเจอกันวันเสาร์ ที่หน้าตึกกิจกรรม รังสิต เวลา 05.30 น.นะครับ..........
สอบถามเพิ่มเติมที่ พีใหม่-083-5558780 นะ
กำหนดการกิจกรรม**
วันเสาร์ ที่ 21 พ.ย. 52
06.00 เดินทางออกจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
08.00 ถึง อบจ.ชลบุรี เพื่อทำการปลูกป่าชายเลน
10.00 ออกเดินทางไปสัตหีบ
11.30 ถึงที่พัก ณ หน่วยบัญชาการต่อสู้อากาศยานและรักษาฝั่ง (เพื่อเตรียมที่พัก)
12.30 ถึงหาดเตยงาม พิธีเปิดกิจกรรปลูกปะการัง
13.00 ลงมือปลูกปะการัง
14.30 ลงฐานกิจกรรมต่างๆซึ่งจะแบ่งออกเป็นกลุ่ม ซึ่ง จะมี 3 ฐานใหญ่ๆ คือ
• พายเรือคยัค
• สอนดำน้ำตื้นและนั่งเรือกระจกชมปะการัง
• นั่งรถรางชมความสวยงามของหาด
17.30 สรุปกิจกรรม
18.00 พักผ่อนตามอัธยาศัย และอาบน้ำ
18.30 เดินทางกลับที่พัก
19.00 รับประทานอาหาร
20.00 ทำกิจกรรมสันทนาการร่วมกัน
22.00 พักผ่อนตามอัธยาศัย และเข้านอน
วันอาทิตย์ที่ 22 พ.ย.52
06.30 ตื่นนอน
07.00 กิจกรรมสัมผัสทะเลยามเช้า ชมพระอาทิตย์ขึ้น + ทำความสะอาดชายหาด(ทำความดีกัน)
08.30 รับประทานอาหารเช้า
09.30 ฟังบรรยายพร้อมชมนิทรรศการในศูนย์อนุรักษ์พันธุ์เต่าทะเลและทำความสะอาดบ่อเต่า
11.30 กลับที่พักและเก็บของพร้อมรับประทานอาหารเที่ยง
13.30 เดินทางไปถึงพิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยา เกาะและทะเลไทย
15.30 เดินทางกลับและแวะซื้อของฝากระหว่างทาง
19.00 ถึงมหาวิยาลัยธรรมศาสตร์
**กำหนดการและรายละเอียดงานบางส่วนอาจเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสมแห่งเวลากาล และยืนหยุ่นตามความเป็นไปแห่งธรรมชาติ

ข้อมูลพื้นที่ปลูกป่าทั่วประเทศไทย

ข้อมูลพื้นที่ปลูกป่าทั่วประเทศไทย
ขอขอบคุณ Volunteerspirit.org